Beklemmende vieze kleren vallen willekeurig op de grond. Kou ontneemt mijn gedachten, laat mij sneller handelen. De deur gaat open, de deur gaat dicht. De knop wordt omgedraaid de kou maakt plaats voor warmte.
Stralen volgen de lijn van mijn lichaam, wat daar maar massief staat te staan. In een cabine vol dampen, vol licht. Gepaard met regelmatig getik, woest gekletter en monotoon geluid van stromend water, komen de geuren van rook en bier weer tot leven. Geluiden die aan doemscenario’s in oorlogsfilms doen denken, gaan over in een brei aan gedachten die als bommen binnenvallen in mijn verwarde hoofd.
Shampoo spoelt langzaam weer weg in een rechtsom draaiende krul. Olie omarmt mijn lichaam langer dan het water, dat met elke tik een herinnering brengt, en gelijk ook weer meevoert, dat doucheputje in. Elke druppel heeft het zelfde ritueel, van warme omhelzingen, heftig geklots en zwierig wegvaren in het niets.
Herhalende bewegingen in mijn mond, reinigen mijn tanden en nemen de slechts rotte geuren weg. Alleen de onuitgesproken woorden in mijn hoofd glijden niet van mijn tong de leegte in. Daarin tegen blijven de druppels vallen, die geen kans krijgen om gehoord te worden, overstemd door al die anderen.
In die woeste brei, blijf ik staan. Als een oude boom, waarvan de bast schoon geschuurd word door de regen, maar waarin sapstromen naar boven klimmen. Terwijl het water mijn oren, neus en ogen in loopt, blijf ik daar roerloos staan. Het welt op in mijn ogen, een waas neemt plaats. Door water gemaakte tranen, laten zich gaan. Emotieloos, identiek aan elke druppel om me heen. Zonder tijdsbesef blijf ik daar staan, laat mijn gedachten in de vrije loop. Net zoals de druppels uit de douchekop vallen en het putje in glijden. Net zoals het gekletter, het geluid van ruziënde spetters.
De knop wordt omgedraaid, de warmte maakt plaats voor kou. De deur gaat open, de deur gaat dicht. Niet het reinigen, maar het stilstaan, is het licht.
Love Charlotte
